پرورش شتر در کشور ما پیشینه‌ی دیرینه‌ی دارد و نیاکان ما از دیرباز، از پشم، شیر و گوشت شتر بهره می‌بردند. درباره‌ی جایگاه پیدایش و زمان درستِ اهلی شدن شتر یک کوهانه، دیدگاه‌های گوناگونی دیده می‌شود. برخی، کشور شتر یک کوهانه را عربستان دانسته و بر این باورند که این حیوان از عربستان به آسیای صغیر، آفریقا و سپس به دیگر نقاط جهان رقته است و برخی دیگر کشور اصلی شتر را در ایران دانسته‌اند.

شتریااشتر روباری:رودبار از توابع منوجان واستان کرمان می باشد.این استان ازبهتترین پرورشدهندگان شتربعدازاستان هرمزگان است.

دزمانهای قدیم شتربهترین وسیله برای مسافتهای بسیارطولانی بوده زیراشتر می تواندبیشتراز یک ماه بدون آب وغذا دوام بیاورد.به همین منظوربه شترلقب جیپ بیابان داده اند.

جت پون یاشتربان:به گروهی که از تعداد زیادی شتر مراقبت ونگهداری می کنند جت پون یاشتربان می گویند.که اکثراین افراد.بیابان نشین هستند.

بنابر گزارش وزارت کشاورزی شمار شتر در سال ۱۳۵۴ خورشیدی به سیصد هزار می‌رسیده است که این شمار کم‌کم رو به کاهش رفته و در سال۱۳۷۶ خورشیدی به کمتر از یکصد و چهل هزار شتر رسیده است.

در ایران سه نژاد شتر وجود دارد که عبارتند از: نژاد شترهای یک کوهانه، دوکوهانه و آمیخته که این نژادها دارای تیره‌های گوناگونی هستند.